Cytomegalia

Mononukleoza i cytomegalia to choroby wywoływane przez wirusy tej samej grupy herpes. Często pozostają w organizmie przez długi czas w stanie uśpienia i uaktywniają się w okresie osłabienia organizmu i jego obniżonej odporności. Łatwo je ze sobą pomylić ponieważ wywołują podobne objawy przypominające grypę, wywołując ból głowy i mięśni, podwyższoną temperaturę, zapalenie gardła czy kaszel. Prawidłowe zdiagnozowanie tych chorób jest możliwe dopiero po przeprowadzeniu badań krwi na obecność przeciwciał poszczególnych wirusów.

Zakażenie wirusami z grupy herpes następuje w czasie bliskiego kontaktu z osoba zarażoną, a także drogą kropelkową, źródłem infekcji mogą być ślina, krew, mocz i inne wydzieliny. Wirus często przenoszą dzieci dlatego osoby pracujące w szkołach i przedszkolach są szczególnie narażone na kontakt z wirusem. Wielu ludzi jest nosicielami tego wirusa a do infekcji dochodzi właśnie w trakcie dzieciństwa, w przedszkolu lub w wieku szkolnym. Infekcja wirusowa może być też wrodzona, szacunkowo około 1% dzieci rodzi się nosicielami wirusów cytomegalii i mononukleozy.

Cytomegalia jest jednak znacznie groźniejsza chorobą od mononukleozy, szczególnie dla kobiet w ciąży. W przypadku mononukleozy znikome jest prawdopodobieństwo, że choroba będzie miała negatywny wpływ na rozwijające się w łonie matki dziecko. W przypadku cytomegalii istnieje duże zagrożenie, że choroba w zależności od etapu ciąży spowoduje się wykształcenie wad wrodzonych u dziecka, poronienie lub przedwczesny poród. Niestety u kobiet w ciąży infekcja wirusem cytomegalii często przebiega bezobjawowo, a rozpoznanie choroby następuje często dopiero po urodzeniu dziecka z wadami wrodzonymi. Dodatkowym zagrożeniem jest możliwość przekazania dziecku wirusa cytomegalii. U dzieci u których rozpoznano tego typu infekcję stosuje się leczenie polegające na podawaniu leków zatrzymujących namnażanie się wirusa przez okres około 14 dni. Następnie dziecko powinno pozostać pod stałą kontrolą lekarza aż do ukończenia pierwszego roku życia.

U osób dorosłych u których rozpoznano cytomegalię, a u których nie występuje obniżenie wydolności układu immunologicznego nie stosuje się leczenia farmakologicznego, ponieważ organizm sam jest w stanie sobie poradzić ze zwalczeniem infekcji. Inaczej wygląda sytuacja u osób o niskiej odporności, np. chorych na AIDS, nowotwory i poddawanych dializom. W tych grupach zakażenie wirusami z grupy herpes może mieć bardzo agresywny i ciężki przebieg. W leczeniu stosuje się wtedy leki przeciwwirusowe wspomagające walkę z chorobą.

W przypadku wirusów cytomegalii i mononukleozy niestety niezwykle trudno jest się uchronić przed zakażeniem. Wirusy częściej występują w krajach wysokorozwiniętych. Niektóre szacunki podają, że np. w USA nosicielami tych wirusów może być nawet 80-90% populacji. Wyniki badań krwi u wielu osób wykazują obecność przeciwciał tych wirusów co oznacza, że mili oni kontakt z tą chorobą i zdążyli się na nią uodpornić. Dla większości osób mononukleoza i cytomegalia nie stanowią więc na szczęście poważnego zagrożenia.